Pulacayo, Mineros de Bolivia

De grootste zilvermijn van Bolivia na Potosi bevond zich in Pulacayo. Er werd westerse kennis ingekocht, en met de Europese ingenieurs kwamen ook Europese geneugten als een golfbaan en een bowlingbaan. Ook kwam er goede gezondheidszorg. In 1959 werd de mijn gesloten en de Europeanen waren niet langer gewenst. Lange tijd werden er mijnbouwgereedschappen in Pulacayo gemaakt, bestemd voor verschillende mijnen in Bolivia, maar ook die bedrijvigheid is gestaakt. Sindsdien is de stad leeggelopen, maar de glorierijke geschiedenis is nog tastbaar aanwezig. Pulacayo was welvarend, de levensstandaard was ook voor mijnwerkers relatief hoog. Dit is goed te zien aan de staat van de huizen. Het socialisme wordt er hoog in het vaandel gehouden. De ooit bloeiende vakbond bestaat nog maar uit een paar gepensioneerden, maar zij blijven trouw bijeenkomen. Van de 20.000 inwoners zijn er ongeveer 500 overgebleven. Alleen met kerst komt de stad tot leven. Dan komen oud-bewoners massaal terug naar hun geboorteplek. Maar er zijn veranderingen op komst. Een Canadees bedrijf heeft een deel van het gebied opgekocht, en inmiddels zijn er proefboringen gedaan in diepere lagen van de zilveraderen. Het gebied blijkt nog steeds een enorme potentie te hebben. Wellicht wacht Pulacayo dezelfde toekomst als San Christobal.