San Christobal, Mineros de Bolivia

Ooit was San Christobal een onopvallende gemeenschap met een klein zilvermijntje. Tot een Amerikaan ontdekte dat er recht onder het dorp een grote zilvermijn is. Een westerse investeringsmaatschappij heeft de hele omgeving opgekocht. Eerst werd de kerk afgebroken en tien kilometer verderop weer opgebouwd. Vervolgens werd er rond de kerk een nieuw dorp gebouwd, met dezelfde structuur als het oude dorp. Er is echter een belangrijk verschil: de huizen zijn niet bestand tegen het klimaat. In San Christobal is het kurkdroog, en de nachten zijn zowel ’s zomers als ’s winters ijskoud. Er zijn gaskachels in de huizen gebouwd, maar de bewoners kunnen geen gas betalen. Sinds de investeringsmaatschappij het gebied heeft opgekocht, mogen zij namelijk niet meer in de kleine oorspronkelijke zilvermijn werken. Daardoor zit het grootste deel van de dorpelingen zonder arbeid en zonder inkomsten. De nieuwe mijn is hard op weg om een van de allergrootste zilvermijnen ter wereld te worden, en zal volgens schattingen 1/8ste deel van de totale export van Bolivia op zich nemen. De vraag naar laaggeschoolde arbeid komt ten goede van de Bolivianen, de risico’s én de opbrengsten zijn voor de buitenlandse investeerders.